Üç ay peşi sıra galibiyet kuraklığı yaşayan Birmingham City menajeri Barry Fry iç saha maçlarının oynandığı St. Andrew Stadının lanetlenmiş olduğunu düşünüp, bir maç öncesi "aleti" çıkarıp yeşil alanın dört bir tarafını sular. İşe de yarar bu çılgınca deneme. Birmingham oynadığı on maçtan yedisini kazanırken, tek mağlubiyet alır...
Avrupa kıtasında çok olmasa da Afrika ve Güney Amerika'da büyü ve futbol iki kardeş gibidir, sürekli el ele yürür de konumuz İngiltere'de Derby County'nin sahasının St. Andrew'de olduğu gibi bir çingene tarafından lanetlenmiş olduğu "efsanesidir". 1890 yılında Derby kasabasının beyzbol takımı için kurulan Baseball Ground, beş sene sonra futbol takımına da ev sahipliği yapmaya başlar. Şehrin genç topçuları komşularını mutlu eden maçlar çıkardıkça, futbola ilgi de artar ve Derby County futbol takımı artık tamamen stadı ele geçirir. Lakin herkes futboldaki bu gelişmelerden o kadar memnun değildir, stat etrafındaki çingeneler evlerini kaybetme korkusuyla yüz yüze kalır ve futbolcular beklenildiği gibi gelince oraya, çingeneler o bölgeden kovulur. "Başkasının göz yaşı üzerine mutluluk kurulmaz" derler ya, çadırlarını toplayan çingenelerden biri Derby County'nin FA Cup'ı kazanamaması için takımı lanetler.
"Hadi be ordan, olur mu öyle şeyler!" diyenler de olmuştur o senelerde ama takım 1898'de FA Cup finaline kadar çıkıp, maçı kaybedince o lanet söylentisi akıllara gelir. "Futbol bu, olur, kazanırsın da kaybedersin de" diyenler yine çoğunluktadır ama ertesi sene Derby bir kez daha finale çıkar ve sonuç yine hüsran... Kasaba halkı gittikçe çingenenin lanetine inanmaya başlar. 1903 senesindeki FA Cup finali Bury'e karşı 6-0la kaybedilince, artık lanete tamamen inanılmıştır ve bu belanın nasıl bozulacağı yolları aranmaya başlar. İşin kötüsü sonraki 40 sene boyunca final yüzü de göremez Derby County ama 1946 senesinde tekrar FA Cup'ta finale çıkınca kasabanın ileri gelenleri bir zamanlar Baseball Ground'tan kovulan çingenelerin torunlarını "Bu kadar ceza bize yetmez mi?" diye af dilemek için aramaya koyulurlar. Hatta takımın oyuncularından Jackie Stamps'in maçtan bir gün önce bu laneti bozması için bir çingeneye para verdiği de söylenir.
Peki, finalde ne olmuştur. Charlton ile karşılaşan Derby County, önce rakip takımdan Bert Turner'in kendi kalesine attığı golle öne geçer ama sevinç uzun sürmez, aynı Turner bu kez rakip kaleye de gol atarak eşitliği sağlar. Maçta başka gol olmazken, hakemin karşılaşmayı uzatma dakikalarına götüreceği son düdük çalınmadan saniyeler önce Jackie Stamps'in şutunda top bir anda patlar... Savaş yıllarında yokluktan dolayı futbol toplarının kalitesiz deriden yapılmış olması, topun bu iki takımın daha önceki maçlarında da patlamış olması kimsenin aklına gelmez, o anda herkesin kafasından geçen çingenenin lanetinin "patladığıydı". Bozulmuştu da lanet, Derby , Stamps'in iki ve Doherty'nin golüyle maçı 4-1 kazanır ve FA Cup'ı müzesine taşır...
Lanetin artık üzerlerinden kalktığını düşünen taraftarlar sevinç ve coşku içinde Wembley'den kasabalarına dönerken o günden bügüne bir daha bu kupayı kazanamayacaklarının da farkında değillerdi elbet... Acaba çingenenin laneti devam mi ediyordu?
"Sana maç kaybettiren oyunculardır. Sana maçı kazandıran oyunculardır- Teoriler değil. taktikler değil. Şans değil. Batıl inanç değil. Tanrı değil. Oyuncular- Kadroyu sen seçersin ama oynayan onlardır. Kazanan onlardır, kaybeden onlardır ya da berabere kalan onlardır- Sen değil. Menajer değil. Onlar. Oyuncular- "
Galatasaray, Denizlispor mağlubiyetinden sonra geçen pazar yeni sezonun evindeki ilk maçında son saniye golü ile Konyaspor'la puanla paylaşınca, "sosyal medya taraftarı" da birden karaları bağladı, yelkenleri suya indirdi, ağzındaki baklayı çıkardı. İki sezon arka arkaya şampiyon olmuş kadronun beceriksizliğinden tutun da bırakın imparatorluğu, "ilah" mertebesine konulmuş Fatih Terim'in futbol bilmezliğine kadar "klavyesi olan konuşmaya" başladı...Yukarıdaki satırların sahibi Brian Clough'un da Lanet Takım (The Damned United) ta dediği gibi "Başarısız olmanı isteyen adamlar. Kaybetmeni isteyen adamlar. Ölmeni isteyen adamlar. Fred Wallace gibi adamlar var; tribünlerde, yedek kulübesinin arkasında, soyunma odasının dışında, koridorlarda, toplantı odalarında ve barlarda dikilen ve kaybetmeni isteyen adamlar..." Evet, taraftar kisvesi altında, sarı-kırmızı forma içinde "sevdiğinin?!" kaybetmesini isteyen adamalar birden çıkıverdi ortaya... Oysa çok değil, şimdi hocalığını tartıştıkları Fatih Terim'in daha iki ay evvel "Sekiz de kapanır on sekiz de kapanır" sözünü ağızlarından düşürmeyen adamlar...
İlk dakikalarda Konyaspor'un peşi sıra attığı üç korner dışında Muslera'nın kalede olup olmadığını göremediğimiz şekilde rakibi kendi yarı sahasına hapseden Galatasaray, "tam takım" savunma yapan Konyaspor karşısında gol bulmak için elinden geleni yaptı. Belhanda'nın sakatlığında oyun kurma rolü Feghouli'ye verilmiş ve kanada da Emre Mor görevlendirilmişti. Feghouli-Emre-Mariano üçlüsü ile rakibin sol tarafından gelmeye çalışan Galatasaray, Feghouli'nin pasında Diagne ile de pozisyon buldu ama kaleci Serkan şanslıydı. Dakikalar ilerleyip sağ kanattan aranan gol gelmeyince, Galatasaray topu Nagatomo'ya yollayarak sol kanatta gelmeye çalıştı ama Ali Sami Yen'e beraberliğe gelmiş Aykut Kocaman'ın takımını açamadı. Devre biterken de ortadan delmeye çalıştı rakibini ev sahibi oyuncular, özellikle 41. dakikada Seri-Yuto-Feghouli paslaşmalarından üretilen tehlikeli atakta Cezayirli oyuncu son vuruşu iyi yapamadı ve ilk yarı golsüz bitmek durumunda kaldı.
İkinci kırk beş dakikaya Emre Mor'un yerine Adem Büyük değişikliği ile başladı Galatasaray. Maç öncesi röportajında Emre'ye kendini göstermesi adına bir şans verdiğini belirtmişti Fatih Terim ama görüldü ki Emre henüz kondisyon olarak 90 dakika çıkaracak güçte değil ve ilk devre yerine ikinci yarılarda yorulmuş rakip üzerinde daha etkili olabilir. Maçta görülen bir başka sıkıntı ise Feghouli'nin de kanatta oynamaya alışık olması sebebiyle sağ tarafta taç çizgisi kenarında Emre ve Feghouli bir çok kez birbirlerinin pozisyonunu bozdular, kendi kendilerine alan daralttılar. Adem'in oyuna girmesiyle Feghouli de rahatladı ve Mariano ile birlikte daha rahat hareket edebildiler. Bu arada Adem Büyük demişken, ligi bilen, Türk hakemlerini tanıyan Adem bu sezon Galatasaray'a oldukça faydalı olacaktır.
İkinci yarının başlamasıyla birlikte rakibe nefes aldırmayan Galatasaray, sağlı sollu ataklarda Adem'le, Babel'le, Diagne ile tabelayı değiştirecek pozisyonlar da buldu ama aranan gol ancak Babel'in imzası olan ve Beşiktaş formasıyla sıkça gördüğümüz ceza sahası dışından topla buluşup, bir hamle ile rakibi geçip sağ ayağı ile köşeye yolladığı "füze" ile geldi.
Öne geçen Galatasaray ikinci golü ararken Feghouli'nin orta sahada Seri'ye attığı gereksiz ve orantısız pasta Seri'nin rakibine yaptığı hareketle geçen haftadan sonra bu hafta da 10 kişi kalıyordu. Denizli'de Belhanda orta sahada gereksiz bir pas hatası yapmış ve dönüşünde Marcao ikinci sarı karttan oyundan atılmıştı. "Topun kıymetini bilmek" diye bir tabir var ya, o kadar anlamlı ki, futbol ciddiyetsizliğe hiç gelmiyor...
Seri'nin pozisyonuna önce sarı kart gösteren Mete Kalkavan, VAR'dan görüntüleri izleyip kararını düzeltti ve Fil Dişili oyuncu kariyerindeki ilk kırmızı kartı görmüş oldu. Karar doğruydu, itirazımız yok ama lig daha yeni başlıyor ve bundan sonra başta Mete Kalkavan olmak üzere maç yöneten hakemlerin bu tür pozisyonlarda çıkaracakları kartları dikkatle izleyeceğim, bakalım bir standart olacak mı yoksa forma rengine göre mi karar verilecek. Bunu niye mi yazıyorum, aynı hakem geçen sene oynanan Ankaragücü-Fenerbahçe maçında Dirar'ın rakibinin ayağına bastığı pozisyonda sadece sarı kartla yetinmişti, üstelik VAR'da uygulanıyordu o sezon. Mete Kalkavan'ın Beşiktaş-Trabzonspor maçında Quaresma'nın Yusuf'un ayağını kırarcasına yaptığı hamleye sarı kart vermesini de unutmadık da, o günlerde VAR yoktu bahanesine sığınılabilir.
Kırmızı karta kadar rakibi boğan sarı-kırmızı formalı aynı oyuncular, birden savunmaya çekilip, 1-0a yatmaya çalıştılar. Mehmet Demirkol buna "lejyoner sendromu" adını verdi maç sonu yorumunda. "Galatasaray formasının büyüklüğünü ve iç sahada oynamanın daha farkına varamayan oyuncular rakibin sayısal üstünlüğünden dolayı geri çekildiler" diyordu Demirkol maçı yorumlarken. Evet, doğru olabilir ama takımda çok yeni oyuncu yoktu, geçen sene şampiyon olmuş topçular çoğunluktaydı o dakikalarda. Demirkol'a kısmen katılmakla birlikte, sezon başı olması, havanın oldukça sıcak ve nemli olması ve topçuların da fizik-kondisyon olarak daha lige tam manasıyla hazır olmamaları nedeniyle sarı-kırmızılı topçular "gayri ihtiyarı" savunmaya çekildiler. İyi de savundular kalelerini, pozisyon da vermediler Konyaspor'a da, son saniyede bilardo topu misali oradan oraya giden top Jonsson'un önünde kaldı ve o da başarılı bir plase ile Muslera'yı mağlup etti.
"Sana maç kaybettiren oyunculardır. Sana maçı kazandıran oyunculardır-" der ya Clough, son saniye golü olmasa alkışlanacak olan da bu oyunculardı, o talihsiz gol sonrası puanları kaybeden de bu oyuncular oldu. Belki de sezon sonu "üst sene üst üste şampiyon olduk" tezahüratları yaptıracak oyuncular da bunlar. T-shirt değil ki bunu beğenmedim, yenisini alalım diyelim, ya da yemek değil ki "berbat ben bunu yemem menüde başka ne var" diye soralım... Formaya ihanet etmedikçe, bir taraftar olarak sonuna kadar topçuya sahip çıkarsak başarı gelir. Şu an takımın golcüsü Diagne'dir ve onu ıslıklamak Galatasaray'a zarar verir, bereket maç sonu çıkarken başta ultrAslan olmak üzere stadın büyük çoğunluğu kendisini alkışladı. Gol atamadı tamam ama fena da oynamadı, üstelik yaz boyunca istenmeyen adam yaftası yemiş, her platformda kendisine küfürler edilmişken...
Maçta dikkatler Diagne'nin gol atıp atamayacağı kadar, yeni transfer Steven Nzonzi'nin de üzerindeydi. Fernando'nun takımdan ayrılmasından sonra onun boşluğu Seri ve Donk ile doldurulmaya çalışılmış ama istenilen verim alınmamıştı. Fransız oyuncu takımla ilk maçına çıkmasına rağmen oldukça başarılıydı, hatta Babel'in golünde de attığı pasla istatistik hanesine "asist" de yazdırmış oldu. Oynadığı mevki itibarı ile fizik gücü ve oyun zekası üst düzey olursa başarılı olabilirdi Nzonzi ve siftah için geçer not almış oldu.
Selçuk'la da bitirelim. Denizlispor maçındaki performansı eleştirilecek boyuttaydı ama Konyaspor karşısında kaybedilen iki puanı Selçuk'a bağlamak "Tanrılar kurban istiyor, o da sensin" demekle eş değer. Selçuk 86. dakikada oyuna girdi ve sahada uzatmalar dahil sadece 10 dakika kaldı, o esnada ne yapması bekleniyordu, ki kendisi savunmadan ziyade oyun kurmaya yönelik bir oyuncu, takım geriye çekilmişken Selçuk da aslı görevini yapmaktan uzaktı. Marcao cezalı olmnyıp Marcao-Luyindama sahada oynuyor olsaydı, o dakikada Selçuk değil de Donk girebilirdi oyuna ama Donk sahadaydı ve kenarda tecrübeli Selçuk vardı, hoca da ona güvendi...
STAT: Ali Sami Yen Spor Kompleksi Türk Telekom Stadyumu HAKEMLER: Mete Kalkavan, Ceyhun Sesigüzel, Esat Sancaktar, Kutluhan Bilgiç VAR HAKEMLERİ: Mustafa Öğretmenoğlu, Kerem Ersoy GALATASARAY: Muslera, Mariano, Donk, Luyindama, Nagatomo, Nzonzi, Seri, Feghouli (Jimmy 90’), Emre Mor (Adem 46’), Babel, Diagne (Selçuk 86’) KONYASPOR: Serkan, Skubic, Ali Turan, Anicic, Ferhat Öztorun (Ali Yaşar 84’), Jonsson, Ömer Ali, Jevtovic (Ali Çamdalı 80’), Milosevic, Daci (Miya 56’), Bajic SARI KARTLAR: Daci (14’), Serkan (50’), Ferhat Öztorun (77’), Adem (87’) KIRMIZI KART: Seri (73’) GOLLER: Babel (60’), Jonsson (90+6')
Süper ligde yeni sezon açıldı açılmasına da maçları sadece evinde yayıncı kuruluşa sahip olanlar ya da kafe yahut kahvehaneye gidenler izleyebildi zira yayıncı kuruluş maçların özetlerini televizyon kanallarına vermedi. Hal böyle olunca da TRT Spor olsun, ASpor olsun yapmış oldukları programlarda maçları gösteremediler, tartışmalı pozisyonlarda da Erman Toroğlu, Bünyamin Gezer sözlü olarak anlatmak zorunda kaldılar yaşanılanları izleyenlere, teknoloji çağında yaşadığımıza bakın, trajikomik. Durum böyle olunca da özellikle Fenerbahçe- Gazişehir maçında hakem Arda Kardeşler'in yönetimi (yönetememesi desek belki de daha doğru olur) bir çok sporseverin gözünden kaçmış oldu. İlk 20 dakikada Fenerbahçe lehine çalınan üç penaltı kararı daha önce pek sık rastlanan durum değilken, özellikle ev sahibine verilen ilk penaltıda faulun nasıl olduğunu hala anlayabilmiş değiliz. Maç esnasında hakemin bu penaltıya karar verirken VAR'a da gitmediği söyleniyor ki bu daha da vahim, çünkü Gazişehir aleyhine çalınan üçüncü penaltıda VAR'dan elle temas arandığı ve yakalandığını izledik maçı seyredenler olarak.
Arda Kardeşler sadece penaltılarla gündeme geldi memleketimiz spor yorumcuları tarafından da neredeyse hiç kimse Emre Belezoğlu'nun hakemin hemen önünde rakip oyuncuya sarf ettiği "f..k off" tan bahsetmedi. Ben oturup tek tek maçtan sonraki gazeteleri okumadım ama okuyan biri vardı, ASpor'da Hıncal Uluç ve Güven Taner'le 90'A programını yapan Kemal Belgin şöyle diyordu: "Sabah, Hürriyet, Milliyet, Star, Fanatik, Fotomaç. 6 gazete. 12 kişi yazı yazmış, maçın kritiğini. Emre'nin rakibine İngilizce bayramını kutlamasını bir tek Ahmet Çakar yazmış. Bir tek. Gürcan Bilgiç, hayır. Rüştü Recber, hayır. Büyük otorite Uğur Meleke, hayır. Şansal Büyüka, hayır. Ercan Güven, hayır. Ali Sami Alkış, hayır. Mehmet Demirkol, hayır kere hayır. Erman Özgür, hayır, Zeki Uzundurukan, hayır. Gürkan Kubilay, hayır. Emre Bol, hayır. İşte sizin Türk spor basını. Ama ben yazdım, Allaha şükürler olsun."
Sosyal medya bu küfür ile çalkalanırken, ülkemizin "güzide!" futbol yorumcuları "üç maymunu oynamışlar" Kemal Belgin'e göre... "Ne tuhaf değil mi?" diye klasik bir soru soracağım da söz konusu Emre olunca nedense bunu garipsemedim. Bırakın garipsemeyi, Başakşehir'den Fenerbahçe'ye transfer olduğu zaman aklımdan bu sezon olacaklarla ilgili geçenin fragmanı sahneye konulmuş oldu. Bu daha ligin ilk haftası, rakip Gazişehir, maç rahat, fark yapılmış, stres yapılacak bir durum yok ve Emre rakibinin "bayramını kutluyorsa" Kemal Belgin'in deyimiyle, Galatasaray, Beşiktaş ve Trabzonspor maçlarında neler olur, onun siz hayal edin... Bir de ona hakemleri hayal edin, nasıl görmeyecekler, duymayacaklar, hayal edin...
Emre'nin küfrü ve spor medyasının üç maymunu oynadığını yazdık ama Fenerbahçe'nin Vedat Muriqi ile attığı ikinci golde maçı anlatan Melih Şendil'in "coşmasına" ne demeli. Maçın spikeri transfer döneminde Galatasaray'a mı gidecek Fenerbahçe'ye mi gidecek diye gündemi meşgul eden Vedat'tan o kadar etkilenmiş ki golcü oyuncuyu "gol kralı" zannediyomuş bugüne kadar. Evet, zannediyomuş zira golden sonra "2019-2010 Futbol sezonu gol kralı mesaiye erken başladı" tarzı bir şeyler söyledikten sonra bir kaç kaç dakika aradan sonra hatasını düzeltirken de "Özür dilerim, 2019-2020 sezonu gol kralı dedim, 2018-2019 sezonu olacaktı" diye yanlışına devam etti. Oysa hata yıllarda değildi, Vedat Muriqi'nin asla gol kralı olamadığındaydı ...
İşte daha ligin ilk haftası geride kalmışken, spor medyamızın hali bu kadar "içler acısı"... Oysa çok mu zor, gördüğünü, duyduğunu yazmak... Maç anlatırken, araştırarak o koltuğa oturup, tuttuğumuz takımın renklerinden arınarak futbolseverlerin karşısına çıkmak...
Trabzonspor efsanesi Dozer Cemil'in adının verildiği 2019-2020 Futbol Sezonunun açılış maçında geçen senenin iki ayrı lig şampiyonu Galatasaray ile Denizlispor karşı karşıya geldi Denizli'de. Galatasaray, geçen yıl olduğu gibi yine golcüsünü transfer edemeden lig maratonuna başlarken, bu kez bir de kulübede Fatih Terim yoktu zira imparator geçen sezonki Başakşehir maçından sonra üç maç ceza almıştı. Ev sahibi de yeni kurulan bir takımdı, onlar da transferlerini daha tamamlayamamışlar, takım olmak yolunda zamana ihtiyaçları vardı... Ligin açılış maçı olunca istatistikçiler için de bulunmaz nimetler vardı bu maçta, sezonun ilk başlama vuruşunu Denizlisporlular yaptı, ilk korneri ev sahibi kullandı, ilk penaltıyı Selçuk kaçırdı, ilk penaltıyı Stachowiak kurtardı, Galatasaray adına topla ilk temas eden Mariano oldu, ilk golü Recep Niyaz attı, ilk sarı kartı Oğuz gördü, kırmızı kartla ilk atılan futbolcu Marcao oldu... Maşallah "yok yoktu" maçta... Hatta uzun zamandan beri Muslera ilk defa uzaktan gol de görmüştü kalesinde...
İlkler demişken Seri, Jimmy Durmaz ve Babel dışında geçen yılki şampiyon kadronun aynısıyla sahaya çıkan ve birbirlerini tanıyan Galatasaraylıların karşısında yan yana oynadığı arkadaşının adını bile belki tam telafuz edemeyen Denizlispor olunca, Galatasaray ilk 5-6 dakikada kolayca 3-0 öne geçebilecekti... İkinci dakikada Jimmy Durmaz'ın pasını iki adımdan Diagne kaleye yollayamazken, iki dakika sonra Babel'in sekip kaleciyi de aşan vuruşunda Diagne yine "maçın içinde" değildi. Sarı-kırmızılılar yakaladıkları pozisyonlar sonrası "Biz bu maçı alırız" diye gevşeyince ev sahibi ilerleyen dakikalarda dengeyi sağladı ama 25. dakikada Diagne ceza sahasında topla buluştuğu anda Oğuz tarafından ayağına basılarak düşürüldü. Önce hakem devam kararı verdi ve Denzlispor tehlikeli bir kontraya çıkarak Marcao olmasaydı az kalsın sezonun ilk golünü de atacaktı da top kornere çıkınca VAR hakemi uyardı.
Maçın hakemi Abdülkadir Bitigen'in pozisyonu incelemesi esnasında aklıma bir şey oldu: yayıncı kuruluşunun bizlere o esnada VAR odasındaki monitörlerden izlettiği görüntüler hakemin izlediği görüntüler mi? Zira pozisyonun penaltı olduğunu gösteren çok açık bir açı varken, sürekli hakeme müdahalenin anlaşılmasının zor olduğu açılar seyrettiriliyordu.
Neyse penaltı verildi, topun başına Selçuk geçti ve kaptan daha önce 11 metre vuruşlarını sürekli gol yaptığı tarafa değil de bir kez kaçırdığı köşeye attı ve yine kaçırdı... O esnada lig bittiği günden beri sosyal medyada kendisine her türlü hakaretin yapıldığı, takımdan gitmesi için bir sürü baskının oluşturulduğu, hatta işi ileri götürüp küfür dahi edilen Diagne geldi aklıma. Aklı sahada olan ve taraftarın arkasında olduğunu düşünen Diagne o penaltıyı Selçuk'a bırakmazdı, gerekirse kavga eder ve o topu alır, penaltıyı da atardı, hele ki saha kenarında Fatih Terim yokken, bunu "kesin" yapardı... Hatta ikinci dakikadaki golü de atardı Diagne ama maalesef sosyal medya taraftarı elindeki değeri yerin dibine sokma konusunda çok maharetli...
Penaltı atışı öncesi ise oldukça ilginç bir ana tanık olduk. Selçuk topu beyaz noktaya dikerken, Babel de "akıllı ve çabuk" davranıp ceza sahası çizgisinin kaleye en yakın tarafını kendine seçmiş ve beklemekteydi. Yeşil-beyazlı bir topçu geldi ve Babel'i itmeye çalıştı, Hollandalı "burası benim" diyerek gitmeyince hakem ilginçtir iki topçuya da sarı kart gösterdi. Neydi Babel'in suçu? Yerini vermemek mi?
Selçuk'un penaltıyı kaçırması Galatasaraylıların moralini bozarken, ev sahibini de cesaretlendirmişti. Daha istekli savunma yaparken, maç öncesi planladıkları gibi kontralarla da Muslera'nın kalesine gelmeye başladılar. Maç devam ederken, aklıma geçen sezonki Akhisar deplasmanı düştü, hani her şey iyi giderken Rodrigues'in Sinan'ın elinden topu alıp penaltıyı kaçırması ve sonrasında ev sahibinin 3-0 gibi farklı bir skorla Galatasaray'ı mağlup etmesi. Olur muydu böyle bir facia tekrar? Oldu da...
Hazırlık maçlarında pek formda gözükmeyen Marcao, Akhisarspor'la oynanan Süper Kupa maçında da sahada "yokları" oynamıştı ve şöyle bir tespitte bulunmuştuk Brezilyalı stoper hakkında:
Demek ki kafasındaki sıkıntı çözülmemiş, Marcao yine kendisini verememişti maça ve iki tane "acemice" faul sonrası ilk devrenin bitimine bir kaç dakika kala oyun dışına gönderildi. Takım tek stoperle kalınca devre bitene kadar o bölgeye "idareten" Selçuk geçti ve 8 numaralı oyuncu orta sahada gösterdiği beceriden daha iyisini savunmada sergiledi, iki tane kritik topa son anda dokunarak gol olmasını önledi.
İlk devre sona erip, ikinci yarı başlarken herkes Donk - Selçuk değişikliğini beklerken, Ümit Davala- Levent Şahin ikilisi ise Seri'yi kenara almıştı, kaptan hala sahadaydı. Ligin daha başı olması, kondisyon olarak istenilen seviyede olmayan Galatasaray, bir kişi eksik oynarken sıcağın da etkisiyle dakikalar ilerlerken iyice oyundan düşmeye başladı ve rakip kalede neredeyse hiç gözükmez oldu. Üç puan hesabıyla gelinen deplasmanda bir puan bile kâr sayılacakken orta saha ve savunma elemanlarının açık verdiği bir anda Recep Niyaz'ın uzaktan gelen golü, beraberlik ümidini de bitiriyordu.
Emre Mor'un oyuna dahil olması, Diagne'nin çıkıp Babel'in forvete geçmesi, Yuto'nun sol açığa yollanması gibi değişiklikler Galatasaray adına tabelayı değiştirmezken, uzatma dakikalarında Rodallega attığı golle maçın skorunu tayin ediyordu: 2-0...
Maç sonunda ise Denizlispor tribünlerinde tatsız olayların olduğu haberi sosyal medyada yankılanıyordu. Cezalı olduğu için tribünde olan Hasan Şaş ve Necati Ateş maç boyunca çeşitli hakaret ve küfürlere maruz kalmış ve tribünden inerken taraflar arasında bir münakaşa meydana gelmiş. Olayların iç yüzünü bilmeden "sosyal medya linççileri" hemen göreve başlayıp, Hasan Şaş'a yüklenirken, Hasan da bu tepkilere dayanamayıp instagram hesabından dün gece istifa ettiğini yazmıştı. Bereket "akli selim" Galatasaray taraftarı devreye girdi ve Hasan'a sahip çıktıklarını gösterdiler. Yönetim de bugün yaptığı açıklama ile "kimsenin bir yere gitmediğini", 23. şampiyonluk yolunda hep birlikte savaşılacağını duyurdu... Hasan Şaş Galatasaray'ın ruhudur, Hasan Şaş bizden biridir, Hasan'ı sonuna kadar savunuruz da Denizlispor forması giymiş Beşiktaşlı bir taraftarın yaptıkları için de yönetim gerekli girişimleri başlatmıştır...
STAT: Denizli Atatürk Stadı HAKEMLER: Abdulkadir Bitigen, Süleyman Özay, Mustafa Savranlar, Atilla Karaoğlan VAR HAKEMLERİ: Ali Palabıyık, Cevdet Kömürcüoğlu YUKATEL DENİZLİSPOR: Adam Stachowiak, Tiago Lopes, Oğuz Yılmaz, Sapunaru, Zakarya Bergdich, Zeki Yavru (Mehmet 82’), Murawski, Aissati, Recep Niyaz (Mustafa 90’), Modou Barrow (Mbamba 85’), Rodallega GALATASARAY: Muslera, Mariano, Luyindama, Marcao, Nagatomo, Selçuk, Seri (Donk 46’), Belhanda, Jimmy (Emre Mor 64’), Babel, Diagne (Ahmet 72’) SARI KARTLAR: Oğuz (26’), Babel (28’), Lopes (28’), Marcao (34’), Zeki (45’), Mariano (69’), Belhanda (77’), Sapunaru (90’) KIRMIZI KART: Marcao (43’) GOLLER: Recep Niyaz (72’), Rodellega (90+4)
"Oyunu seyredenler ikiye bölünmüşler. Her biri kendi partisinin çocuklarını teşvik eder, düşman tarafa küfürü basar bir durumda. Herkes istediğini söylüyor. Herkes dilediği gibi bağırıp çağırıyor. Ortalıkta bir söz, bir düşünce hürriyeti, alabildiğine…
Bu işin birçok tarafları hoşuma gitmedi, dersem yalan söylemiş olurum. Muayyen bir manada, demokrasiyi anlamak isteyenler Taksim Stadyumu’na gitsinler. Ben kendi payıma güzel ve berrak ve heyecanlı bir iki saat geçirdim, orada."
diye anlatıyor üstat Nazim Hikmet Taksim Stadında seyretmiş olduğu Galatasaray-Fenerbahçe maçını. Çarşamba günü Liverpool ve Chelsea arasında oynanacak UEFA Süper Kupa maçını seyretmek için evden çıkıp, Taksim'den Gümüşsuyu üzerinden İnönü Stadını geçerek Beşiktaş çarşı içine yürürken aklıma bu satırlar düşüverdi. Bir tarafta Liverpool şehrinin kırmızılıları, diğer tarafta Londra'nın mavilileri ve onlara eşlik eden başta Türkiye'den olmak üzere Bulgaristan, Romanya, Makedonya, Irak, Lübnan, Almanya gibi ülkelerden gelen futbolseverler elde alkollü-alkolsüz içkiler, dillerde tezahüratlar, yüzlerde gülücükler unutulmaz bir futbol festivalinin keyfini doyasıya çıkarıyorlardı.
Taksim ile başladım yolculuğuma, zira "Beyoğlu sadece Cim Bom Bomundur" diyen ve "İstanbul is red" (İstanbul Kırmızıdır) felsefesine sahip bizler için hem renklerinden hem de temsil ettikleri felsefeden dolayı kalbimizde yeri özel olan Liverpool'a "Welcome" demesek ayıp olmaz mıydı? İstiklal Caddesi boyunca daha sonra stadyumun içinde de şahit olacağım üzere 10 kırmızı formalıya iki mavili olacak şekilde dağılmıştı taraftar yoğunluğu. Galatasaray, Beşiktaş, Fenerbahçe, Göztepe, Kocaelispor, Karşıyaka formalı taraftarlar da yok değildi tabii hem sokakta hem de stadda. Galatasaraystore'un önünden geçerken de sanki herkese yerini ve haddini bildirmek istercesine sarı-kırmızılı taraftarlar buluşmuş "We are the best Galatasaray" tezahüratı yaparken, İngilizler onları videolamakla meşgüldüler. Tabii, İngilizler demişken, fırsatı kâra çevirmek isteyen "uyanıklar" da onları rahat bırakmıyordu, 10 liraya satılan maç günü hatıra atkıları "30 Törkiş lira" diye 11.M.Salah formalılara "itelemeye" çalışıyorlardı. Etrafı gözlemlerken esas mekan Nevizade'ye varmam da çok zaman almadı. Galatasaray'ın maç günleri sarı-kırmızıya bezenen mekanlar, kırmızı-beyaz renkler içindeydi ve You Will Never Walk Alone diye inliyordu. Bir bira söyle, otur ve adamların bu işten nasıl keyif aldıklarını seyret... Zaten barların çoğunda da o ortamı yaşamak için gelen memleket insanımız doluydu...
Liverpool'luları görmüşken, bir de Chelsea'lileri nasıl eğleniyordu, onlara da bakmak için "tabana kuvvet" indik Gümüşsuyu'ndan aşağıya... Aslında gözlemleme işine tersten başlayıp, maç saati yaklaşınca ultrAslan ile Beşiktaş deplasmanlarında pek çok kez yaptığımız gibi bu kez de Liverpool'lularla kortej halinde Taksim'den aşağı inmek vardı diye iç geçirmedim değil. Trafiğe kapalı yollardan İnönü Stadına ulaşıp, selfie çeken değişik milleten futbolsever arasından sıyrılıp Beşiktaş çarşı içine vardım. Maç günleri Beşiktaş taraftarının toplanma noktası olan Kazan ve yanındaki alan oldukça boşken, çarşı içi bar ve meyhaneler tıklım tıklımdı ve Beşiktaş ile Chelsea formalı taraftarlar birlikte "Chelseaaaa, Chelseaaa" diye tezahürat yapıyordu. Londralıların Beşiktaş'a konuşlandırma sebebi acaba Beşiktaş'ın Chelsea ile ilgili mutlu anları ve Liverpool ile ilgili de "unutmak isteyeceği" hatıralar olmasından mıdır diye düşünürken, baskın İstanbul sıcağında bir bira söylemenin vakti gelmişti. Eve misafirin geldiği günler çocukların en sevdiği anlardır, zira anne-babalar ortam keyifsizleşmesin diye normalde çocuklarına koydukları yasakları gevşetir ya, çarşamba günü de İstanbul sokaklarında öyle bir ortam var gibiydi, ellerinde bira şişeleri ile taraftarlar trafiğe kapalı caddelerde dolaşıyor, sokak ortasında oturup "geyik çeviriyordu". Bekçiler ve polislerin de yüzü gülüyordu çünkü maçı bekleyenler farklı takım taraftarı da olsa yan yana duruyor, omuz omuza tezahürat yapıyor, kimse kimseyi rahatsız etmiyordu. "Kadı kızında da o kadar kusur olur" misali bu "süküneti" bozan birkaç taraftar çarşı içine "Beşiktaş sen bizim herşeyimizin" diye bağırarak gelip, gözüne kestirdikleri üç sarı-lacivert formalı taraftarı Fenerbahçe'ye küfrederk oradan uzaklaştırdı ama Galatasaray formalı bir genç erkek ve kız bir taraftar "Avrupa fatihiymiş Galatasaray" tezahüratına elleriyle dört işareti yaparak cevap verip, mekanı terk etmiyordu. Kokoreç, midye, patates, bira, viski hiç olmadığı kadar fazla tüketilirken, maç saati yaklaştıkça da coşku kat sayısı zirve yapıyordu...
İnönü Stadına doğru tekrar geri döndüğümde kalabalık artmış, televizyon muhabirleri elde mikrofonlar röportaj yaparken, son bir ümit olarak "I need ticket" (Bilet lazım) yazılı kartonlarla dolaşan taraftarlar göze çarpıyordu. Milli amigo Birol da oradaydı, kızgındı, öfkeliydi, belki de şu finali neden iki Türk takımı oynamıyor diye hayıflanıyordur, bilinmez... Elimde kağıt bilet yoktu, mobil uygulama vardı ve telefonun da şarjı yarıya iniyordu, n'olur n'olmaz diye kapılar açılır açılmaz attım kendimi içeri. Belki de telefon bahaneydi, pasolig memleket stadlarına girdiğinden beri "ara vermiştik" tribün hayatına, polis araması, turnike geçip stadın çimlerine bakma özlemi sokuverdi beni daha saat 7de İnönü Stadının kale arkası tribünlerine. Eski stadı biliyordum ama yenisine ilk defa ayak basmıştım, biletim en tepede olmasına rağmen görüş açısı hiç de fena değildi. Türk Telekom Arena gibi soluk ve soğuk da gelmemişti, "eski tribün" ruhu hala yaşatılabilirdi. "Mecidiyeköy'den çıkmasaydık, Sami Yen yıkılmasaydı, biz de stadı ufak tefek tadilatla büyütseydik" düşüncesi bir hançer gibi yüreğimi kaza kaza oyarken, "seni yıkan dozerin" diye sinkafı ağzımdan kaçırıverdim.
Dedim ya pasoligten beri maçlara gitmiyorum, e-biletle birlikte tribünler nasıl, herkes kendi koltuğuna oturabiliyor mu bilmiyorum da söz konusu UEFA Süper Kupa maçı olunca sinema-tiyatro izler gibi herkes kendi yerini bulup, oraya çöküveriyordu. "Ben erken geldim, şurası sahaya daha yakın, buradan daha iyi gözüküyor" günleri geride kaldı galiba. Bilet başvurusu yaptığımda "Acaba Liverpool mu, Chelsea tarafımı çıkacak" diye merakım, maça bir kaç gün kala birden aklıma düşen "Ulan, bunlar bu biletleri dünyanın değişik ülkelerine sattılar, karışık oturtacaklar bizi "fikri ile cevabını bulmuştu. Futbol kitaplarından ve dergi makalelerinden okuduğumuz eskiden Galatasaray-Fenerbahçe maçlarında taraftarlar iç içe otururmuş hikayelerine benzer kırmızı-mavi formalılarla karışık dolmaya başlamıştı tribünler. "Olmaz ya, oldu varsayalım, biz Fener'le Londra'da Süper Kupa maçı oynasak böyle iç içe oturtmazdı polis, araya barikat çeker, her taraftarın gideceği yer belli olurdu" düşüncesi bu "ecnebilerle" hem saha içindeki oyunda hem de tribünde çok farklı olduğumuz acı gerçeğini de bir kenara yazalım yüzümüz kızararak...
Dakikalar ve saatlerin geçmesiyle tribünler dolmaya başlarken, pankartların azlığı dikkatimi çekti. İngilizlerin üst üste alta alta bez bayrak ve pankartla donattıkları tribünleri aklıma getiriyorum da, beklediğim manzarayı pek göremedim. Karşı kale arkasının köşesinde kulüpten bilet almış Chelsea'li taraftarlar orayı güzelce donatmışlardı ama onlarla aynı tribünde olduğum için Liverpool'luların ne kadar bayrak ve pankart astıklarını göremedim. Nazım Hikmet'in belirttiği gibi "ortalıkta bir söz ve düşünce hürriyeti" vardı, taraftarlar futbolcular sahaya ısınmaya çıktıklarında kendi "adamlarını" yüreklendirmek için bağırıyorlardı, özellikle Salah ve en çok alkışı alan "şahsiyetler" olmuştu. Bir de maç başlamadan stat hoparlorlerinden çalan You Will Never Walk Alone bestesi ile kırmızılılar"orgazm" olurken, Chelsea marşı da sanki "ayıp olmasın" diye çalınmış gibiydi.
Kupa seremonisinde halk dansları topluluğunun gösterileri, TRT Çocuk Korusunun Ampute Genç Milli takımla birlikte Bob Marley'in Three Little Bird şarkısı ve takım kaptanlarının sahaya ellerinde kazandıkları kupalarla girmesi futbol ateşini daha da alevlendiren hareketlerdi.
Maça gelirsek, sezon öncesi hazırlık maçlarında pek varlık sergilemeyen iki takımdan Liverpool bu hafta başlayan Premier Lige rakibine 4 gol atarak müthiş bir başlangıç yaparken, Chelsea ise tam tersi Manchester United'tan 4 gol yiyerek merhaba demişti taraftarına. Norwich City karşısında sakatlanan kaleci Alisson oynasaydı Chelsea'nin Liverpool önünde şansı mucizelere kalmıştı ama şimdi kupa için biraz daha şansı var diyen Mehmet Demirkol gibi Liverpool'lu oyuncular dahil herkes kırmızılıların maçı domine edeceğini düşüne dursun, Lampard topçularını iyi motive etmişti bu dev maça. Oyun belki Kloop'un takımının baskısı ile başladı ama maçı ciddiye alan Chelsea başta Kante ve Pedro ile dakikalar ilerledikçe maçta dengeyi kurdu ve yakaladığı ataklarla, direkten dönen topla "gol atacağım" mesajı vermeye başladı da kırmızılıların uykudan uyanacak halleri yoktu. Onlar uyuyadursun savunmanın arkasına Pulusiç'in attığı topla buluşan Oliver Giroud, Adrian'a acımadı... Maç başladığından beri bizim tribünler gibi aralıksız bağırmak yerine ara ara ama etkili şekilde tezahürat yapan Liverpool taraftarı susarken, coşma sırası mavililerdeydi. Liverpool'lular neye uğradıklarını şaşırmış, sahada "boş beleş" dolaşırken, kalelerinde ikinci golü de görüverdiler... Milan'ın bir zamanlar Atatürk Olimpiyat Stadında Liverpool'a yaptığını şimdi Chelsea mi yapacaktı derken, kadın yan hakem ofsayt bayrağını kaldırıp, can simidi atıyordu Kloop'un öğrencilerine...
Hakem demişken UEFA tarihinde bir ilki yapıyor, böylesi önemli bir maça kadın hakem görevlendiriyordu, bizim Cüneyt'i de dördüncü hakem yapmışlardı ev sahibi ülke kontenjanından. Fena da yönetmedi Fransız Stephanie Frappart maçı, cesurca düdükler çaldı, avantajları oynattı, oyunu hiç kesmedi neredeyse. Yardımcıları da çok dikkatliydiler, Chelsea'nin gollerini ofsayt diye iptal ettirdiler ki televizyondan seyredenler kararların doğru olduğunu belirtiyordu. Bu arada UEFA Frappart'ı sahneye yeni çıkarıyordu da bizim kadın hakemimiz Lale Orta çok seneler öncesi erkek maçında sahaya çıkmıştı ama reklamı pek iyi yapılmadı...
İlk yarıda Chelsea'nin ne yaptığını bilen ve gittikçe cesaretlenen oyunu sonrası attığı gol dışında bir de sahaya giren bir taraftar akıllarda kalmıştı. Bu tür finallerde maç oynanırken "davetsiz misafirlerin" oyuna dahil olduğunu görmeye alıştık ama yurt dışında bu iş genellikle ulusal ya da küresel bir olayın protesto çığlığı olarak yapılırken, bizde ise sahaya girenin bir youtuber oluğunu öğrendim maçtan sonra. Geçtiğimiz günlerde ağırlaştırılarak meclisten geçen Futbolda Şiddetin Önlenmesine Dair 6222 Sayılı Kanuna göre bakalım bu "eleman"la ilgili nasıl bir işlem yapılacak ama şimdiden futbolseverler kendisine tepki gösterip can evinden vurmuşlar: takipçilerinin takibi bıraktığını görmek bir youtuberın en büyük kabusudur ve o sahaya girme eylemi bu youtuber için "dimyata bulgura giderken, evdeki pirinçten olmak" eylemine dönüşmüş oldu... (Yazıyı yazarken ilginç bir tweet düştü önüme: Maçtan sonraya sevdiği futbolcunun formasını almak için sahaya giren bir futbolsever yakalanıp, spor polisine teslim edilmiş ve kendisine Liverpool'un oymayacağı tüm maçlarda karakola gelip, imza atması cezası uygulanmış. Premier Lig, Carlig Cup, FA Cup, Şampiyonlar Ligi maçları, say say bitmez, bu olay gerçekse bu arkadaşın işi zor.)
Sanki devre arasında Kloop soyunma odasını terketmiş de Fatih Terim takımı motive etmişçesine başladı oyuna Liverpool, arzulu, istekli, hırslı ve ilk yarıda sergilediği "uyuşuk" ruh halinden sıyrılmış gibi. Beraberlik golünü de Mane ile erken buldu ve rahatladı... İstediği oyunu da oynamaya başladı, özellikle Firminio'nun maça dahil olması alışık olduğu düzene sokmuştu kırmızılıları, ceza sahası önünde toplara istasyon yapan oyuncu olunca, Salah olsun, Mane olsun çok daha rahat kaleciyle karşı karşıya kalıyorlardı da maçı koparacak gol bir türlü gelmiyordu. Son on dakikaya girilirken, önce Salah'ın, sonra da Virgil'in topunu çıkaran kaleci Kepa maçı yeni güne sarkıtıyordu. Süper Kupanın sahibi uzatmalar sonrası belirlenecekti...
Uzatma dakikalarında iki takım da kontrollü bir oyunu tercih edince, maçta tempo düşmeye başladı. İşte o anlarda stadyumun sahibi Beşiktaş'lı taraftarlar "Beşiktaşım oleyyyy" tezahüratına başlamasın mı. İlginçtir tezahüratların en yoğun yapıldığı yer camların ve demirlerin kaldırılmış olduğu deplasman tribünü tarafıydı, hani Beşiktaşlıların Galatasaray, Fenerbahçe, Bursaspor, Trabzonspor taraftarlarınca seslerinin bastırıldığı bölüm. Düşünmeden edemedim, bu stadın akustiğinin en iyi bölgesi orası mı acaba? Hazır camlar-demirler-teller kaldırılmışken, Beşiktaş'ın "kafa tayfası" o bölgeyi kendine mesken edinse hiç fena olmayacak, iyi ses çıkıyor oradan... Tabii, kaderin cilvesi Beşiktaşlılar kendi gösterisini yaparken Mane ikinci golü atıyor ve onları susturuyordu. O ara çaprazımızda Beşiktaş formalı bir taraftar ile Liverpool atkılı gencin arasında bir itişme ve kavga başladı... Sebebi 8-0lık maç husumeti olabilir mi? Bilemedim...
Liverpool artık buradan maçı bırakmaz derken, hiç olmayacak bir pozisyonda Alisson'un yerine bu maçta kaleyi koruyan Liverpool'un İspanyol kalecisi Adrian Chelsea'ye bir penaltı ikram etti ve mavililer de bu jesti golle sonuçlandırdı. Buraya kadar gelen Süper Kupa maçı penaltılara gitmeseydi olmazdı, ikinci uzatmada özellikle Lampard'ın takımının gol girişimleri başarısız olunca iş penaltılara kaldı.
Geçtiğimiz sezon Manchester City'e karşı oynanan Lig Kupası finalinde Chelsea'nin eski hocası Sarri, penaltılar öncesi kaleci Kepa'yı değiştirmek istemiş ama İspanyol kaleci oyundan çıkmayı reddetmiş ve penaltı atışlarında kalesini korumuştu. Tabii, o maçı kaybetmişti mavililer... Bakalım kendisine bu kadar güvenen Kepa, 11 metre atışlarında takımına Süper Kupayı getirebilecek miydi? Yoksa futbolun ilahları maçın buraya gelmesine neden olan Adrian'ı mı göklere çıkaracaklardı? Origi ve Aleksander-Arnold'ın penaltı atışlarında Kepa az kalsın "Sarri, görüyor musun beni,ben penaltı kalecisiyim" diye övünecek kurtarışlar yapacaktı ama şans kırmızılıların yanındaydı. Öte taraftan Lampard son penaltıyı genç oyuncu Abraham'a vererek belki de maçtaki tek hatasını yapıyordu. Tammy Abraham son atış için topu eline aldığında Liverpool taraftarı sanki olacakları sezmiş gibi birden tezahürata başladı, uğultu ve yuhlamalar arasında topu beyaz noktaya koyan Abraham'ın aklından kim bilir neler geçmiştir, ileride belki otobiyografisinde bunları anlatacaktır da görünen o ki kalecinin sağ ya da sola yatacağını düşünüp, "garanti" olsun diye tam ortaya vurmayı planlamıştı, öyle de yaptı Abraham ama Adrian ondan tecrübeliydi, bir saniye geç yattı ve ayakları kalenin ortasında kalınca, topun çizgiyi geçmesine müsaade etmedi...
Adına yakışır şekilde "son damlasına" kadar oynanan finalde Liverpool gülerken, Chelsea ise "hak ettiği" maçı kaybetmenin üzüntüsünü yaşıyordu. Maç sonu stadı terk ederken gözüme polisin arama noktasındaki tellere asılı duran ülke bayrakları dikkatimi çekti. Maça bayrak sokmak yasak mıydı ki? Fotoğraf makinesi yasak olduğu için makineyi evde bırakıp maça gelince, bu yazının fotoğrafları da ajanslardan olmuş oldu bu arada, kusura kalmayın...
Nazım usta ile başladık, yine onundan alıntı ile bitirelim... İki İngiliz takımının kapışmasında kırmızılılar kazandı, mavililer üzüldü ama herkes kendi payına " güzel ve berrak ve heyecanlı bir iki saat geçirdi, orada."
Not:"Fotoğrafların bir kısmını GazeteDuvar yazarı Volkan Ağır'ın twitter hesabından alıp kullandım. https://twitter.com/volkan_agir "
Kupayla sezona başlamak da başka güzel oluyor...
Tadına varmak lazım...
Hele ki Lig Şampiyonluğunu kazanıp, Türkiye Kupasını da müzeye götürdükten sonra üçüncü kupayı almak, tarihte pek fazla rastlanamayacak ( ki Galatasaray bunu üçüncü defa başarıyor) bir duygu...
Kutlu olsun...
Aslında Süper Kupa, adı üstünde kupaların kupası, en büyük kupa, futbolcuların sezona ara verip, bazılarının henüz tatil dönüşü, bir çoğunun da kamplardan fiziki yüklenmelerinin en yoğun olduğu haftaların ardından yapılması kaanatimce kupanın değerini düşürüyor. Bir de bazen kupayı oynamaya hak kazanan teknik adamlar ya da topçular transfer sezonunda o takımdan gitmiş olup, maça çıkanlar bu "lütfü" piyango misali elinde bulanlar oluyor. Oysa ki, liglerin sona erdiği haftanın hemen üç gün sonrası olan çarşamba "sıcağı sıcağına" Süper Kupa maçı yapılmış olsa, zevk ve heyecanı kat be kat fazla olur. Futbolcuların da oyuna odaklanmaları ve kondisyonlarının en tepe noktasında olacağı düşünüldüğünde, "çata çat" kıran kırana bir final izleyecektir tribündeki ve televizyon başındaki futbolseverler...
Süper Kupayla ilgili "görüş-eleştiri"miz bir kenarda dura dursun, Ankara'daki maçtan akılda kalanlara geçersek, Bordeaux ve Panathinaikos maçlarına göre çok "silik" bir oyunla kazandı Galatasaray, Süper Kupa'yı... Burada etken Fatih Terim'in saha kenarında olmayışı mı, yoksa rakibin küçümsendiği mi bilinmez de, büyük taraftar desteği ile çıktığı maçta sarı-kırmızılılar Akhisarspor kadar net pozisyon bulamadılar. Küme düşen Ege temsilcisi elindeki "kalbur üstü" topçuları yollamış ve Birinci Lige uygun bir kadro kurmuş ama 23. Şampiyonluğu hedefleyen ve Şampiyonlar Liginde özlediği başarıları tekrar yaşamak isteyen Galatasaray'a göre daha fazla arzuluydu. Galatasaray adına ilk devre biterken Belhanda'nın gol attığı ve sonraki dakikalarda gelen atakları dışında akılda kalan pozisyon neredeyse yok gibiydi. Tam tersi direkten auta giden Burhan Eşer'in kafa vuruşu, yine Burhan'ın kafasını Muslera'nın son anda çelmesi ve son dakikada genç oyuncu Bertuğ'nun boş kale yerine Yuto Nagatamo'nun topuğuna topu çarptırması yürekleri ağzımıza getirdi. Bizim kadar Fatih Terim de oyundan memnun kalmamış olacak ki, maçın son düdüğü ile birlikte yüzünde donuk bir ifadeyle oturduğu koltuğunda çakılı kaldı.
Peki, neydi yolunda gitmeyenler? Öncelikle savunmada oynayan Luyindama ve Marcao sanki hazırlık maçı oynarcasına "lakayit" bir tavır sergilediler. Özellikle Brezilyalı stoper neredeyse sahada hiç yoktu, rakibini kaçırdı, hatalı paslar attı ve de son dakika ceza sahası içinde en yapılmayacak olanı yaptı, topun auta çıkmasını beklerken "uyuyakaldı"... Dün de instagram hesabını hackletmiş Marcao... Yaşadığı bir sıkıntılar mı var acaba, kafasını işine mi veremiyor, derdi tasası neyse, umarım en yakın zamanda çözülür... Falcao transferi Galatasaray'ın gündemini bir aydır meşgül ediyor ve Kolombiyalı oyuncunun memlekete getirilmesi artık "namus meselesine" döndü. Fransızlar da bunu fırsata çevirip, bedavaya verecekleri oyuncuyu bonservisle satma derdindeler. Evet, Akhisar maçında görüldü ki takıma golcü şart, Falcao bu boşluğu dolduracak. Bu arada elde bir de Diagne var ama bu "sosyal medya ergenine" nasıl güvenip yola çıkacaksın ki? Kendisiyle birlikte Afrika Kupasında final oynayan Feghouli İstanbul'a dönüp, Süper Kupa maç kadrosunda kendisine yer bulurken, Diagne eşine Gucci'den hediyeler alıp, bunları sosyal medya hesabından paylaşmayı düşünüyor. İş ahlakı mı, iş ciddiyeti mi, ne dersen de, Diagne ile uzun yola çıkmak için insanın "sağlam deli" olması lazım...
Diyeceğim o ki, Falcao'ya odaklanmak iyi hoş ama esas sorunlardan biri Fernando'nun yerinin hala doldurulmuş olmadığı. Fatih Terim, Akhisar karşısında o bölgeye Jean Michael Seri'yi koydu ama Fil Dişili oyuncu "ben buraların yabancısıyım" der gibiydi. Görünen o ki, ligin başlamasına kadar 6 numaraya bir oyuncu gelmeyecek, o halde joker Donk ön liberoda görev alıp, Seri Selçuk'un yerinde orta sahada oynamalı Denizlispor deplasmanında. Kısa vadeli böyle bir çözüm belki de Fatih Hocanın da kafasında vardır da, Melo tipli "savaşan" bir oyuncu bulmalıyız transfer sezonu bitene kadar. Nainggolan gelseydi, Falcao'dan da daha yararlı olacaktı ama maalesef eşinin sağlık sorunları nedeniyle İtalya'dan ayrılmak istemedi.
Yenilerden Jimmy Durmaz ve Emre Mor kendilerine güvenen Fatih Terim'i hayal kırıklığına uğratmayacaklar gibi, Adem Büyük de keza öyle. Belki doğrudan ilk onbirde şans bulamayacaklar ama hoca maç esnasında arkasını dönüp kulübeye baktığında rahat bir nefes alacak, zira oyuna girdiklerinde her an maçın havasını da skorunu da değiştirebilecek yapıdalar. Babel için çok bir şeyler yazmaya gerek yok, Hollandalı futbolcu saha içindeki performansı kadar saha dışındaki "abilik" rolü ile de takıma büyük katkı sağlayacaktır.
Onyekuru'dan bahstmeden bitirmeyelim yazımızı. Ne alaka Henry Onyekuru diyenler olacaktır da, bu çocuk Galatasaray'ı "acayip" sevmiş. Kulübü Monaco ile anlaşıyor, bizim Henry sağlık kontrolüne gitmiyor. İnstagram hesabında fitness çalışması videosu paylaşıyor altında Galatasaray logolu eşofman. Ailesiyle fotoğraf paylaşıyor üstünde 22. Şampiyonluk T-Shirtü... Kısaca Galatasaray'ı sevmiş, ikinci bir Denayer vakası yaşıyoruz bu günlerde. Bizim de ona ihtiyacımızın olduğunu Akhisar maçında gördük. Yeşil-siyahlı oyuncuların yaptığı atakta Muslera topu yakalıyor ve ani bir refleksle sol kanada degaj yapmak üzereyken, birden duruyor, zira orada alışık olduğu üzere savunma arkasına koşu yapan bir Onyekuru yok... Topu elinde tutuyor Muslera, takım arkadaşlarının yerlerine yerleşmesini bekliyor ve Marcao'ya yollayarak meşin yuvarlağı oyunu başlatıyor, tabii o zamana kadar rakip de pozisyonunu almış oluyor. Bruma, Rodrigues, Onyekuru ile atağa çabuk çıkan kanat oyuncuları ile hızlı oynamaya alışmıştık, şimdi o boşluğu kiminle dolduracağız, Emre Mor mu? Belki ama çok da emin değilim...
Saha içine konsantre oluyoruz, iğneyi başkasına çuvaldızı kendimize batırıyoruz ama bu senenin oldukça zor geçeceğini maçı yorumlayan Erman Toroğlu hiç çekinmeden dile getirdi: "Galatasaray lehine hata yaparsan kelleyi koparırız, Galatasaray aleyhine hata yaparsan devam" Maç içinde kendisine pek iş düşmediği için adı çok anılmasa da Halil Umut Meler'in Yuto Nagatomo'nun ceza sahası içinde düşürüldüğü ve net penaltı olan pozisyonda VAR'ın kararını bile beklemeden "oyna devam" demesi bu sene Galatasaray'ın başına geleceklerin ufak bir fragmanı mı yoksa? Bülent Yıldırım ve Serkan Çınar'ın klasman düşürülmesi ama Ali Palabıyık, Halis Özkahya ve Hüseyin Göçek'e dokunulmaması Erman Toroğlu'nu haklı çıkarmıyor mu?
Biz gereken tespitleri yapıyoruz, artık "aksiyon alma" işi yönetimde... Umarım şu Falcao transferi biter de, onlar da biraz bu işlere kafa yorarlar...
Bitirirken yazıyı, kupa tekrar hayırlı olsun...
Darısı önümüzdeki senelere...
STAT: Ankara Eryaman Stadyumu HAKEMLER: Halil Umut Meler, Mustafa Emre Eyisoy, Kerem Ersoy, Arda Kardeşler VAR HAKEMLERİ: Abdulkadir Bitigen, Ali Şansalan, Bahattin Duran AKHİSARSPOR: Gökhan Değirmenci, Vrsajevic, Cocalic, Rotman, Aykut Çeviker (Ahmet 81’) , Tolga Ünlü, Alperen Babacan, Burhan Eşer (Onur 64’), Kadir Keleş, Bjarnason, Erhan Çelenk (Bertuğ 70’) GALATASARAY: Muslera, Mariano, Luyindama, Marcao, Nagatomo, Selçuk, Seri, Jimmy (Feghouli 81’), Belhanda (Donk 90+1’) Adem (Emre Mor 72’), Babel GOL: Belhanda (39’) SARI KARTLAR: Bjarnason (34’), Tolga (56’), Mariano (66’), Belhanda (66’)
Ben basit bir 'iyi futbol dilencisiyim'. Elimde şapkam, dünyanın dört bir yanını geziyor ve stadyumlarda yalvarıyorum: "Tanrı rızası için, güzel bir maç lütfen!"
