6. Maça Giderken

Son yılların en bol hikayeli ve en ilginç serisi adını vermeye aday göstereceğimiz bir süreç gelişti ilk maçtan beri. 3-1 olduğunda sanırım birçik taraftar umudunu kesmişti şampiyonluktan. Vallahi gerçekçi olmakta yarar var. Ben ki hiç bir maçın son düdük çalana kadar bittiğine inanmam ama seri 3-1'e gelmişse ve serinin galibiyet kısmında önde olan takım Fenerbahçe maçı kendi sahasında oynuyorsa ve biz sayısal olarak maça eksik olarak da çıkacağımızı düşünmüşsek... Evet itiraf etmeliyim ben de çok inanmadım maçı kazanacağımıza. Hem de 3-1 iken ve diğer şartlar da devreye girmiş durumdayken benim de gardım düşmeye başlamıştı. Ama inanan birileri vardı sahada ve ilk dakikadan itibaren bize bunu gösterdiler. Bana ve benim gibi düşünenlere önemli olanın mücadele etmek olduğunu bir kez daha gösterdiler. Bu gaflete bir kere daha düşmüştüm Euro 2008'de çeyrek finalde 118. dakikada golü yiyince. Beni utandırdıkları ve bana bu inancımı bir kere daha alevlendirmemi ve daha da sağlamlaştırmamı sağladığı için takımıma çok büyük şeyler borçluyum. Bunları teşekkür etmek için yazmıyorum. Bugün Rancik'in oynama isteği ve imkanı oluştuysa, Haluk 40 yaşında olmasına rağmen 20 yaşındaki oyuncu gibi performans gösteriyorsa, Shumpert iğnelerle sahaya çıkıyorsa, 6. maçın biletleri tükendiyse, Nedim Karakaş "kamuoyu Galatasaray'ı destekliyor" gibi saçma açıklamalar yapıyorsa bu takım olmanın, inancın, isteğin, tutkunun, birlik olmanın eseridir. Bir kez daha görülmüştür ki takım olmak, kardeş olmak, inanmak son saniyede bile olsa umutları taze tutmak ve ona sımsıkı sarılmak bir takım için çok önemli erdemlerdir. Serinin asıl galibi Galatasaray'dır. Çünkü bu şampiyonluk Galatasaray'ın bu anlayışı ile anılacaktır. Çünkü Kaybeden tarafta olsa bile yenilmemiştir.