Tebrikler Göztepe

Cumadan niyetlenmiştim Tepecik-Göztepe maçına gitmeye, yakındı Tepecik stadı, kritik maçtı Göztepe için, dolacaktı o tek tribünlü Tepecik stadı, yapacaktı ultras hareketin kralını İzmir'in çocukları, kısaca tribün ortamı sağlam olacaktı, ama Galatasaray sevdası daha ağır bastı ve tuttuk yolunu Ataköy'ün. Otobüsle geçerken stadın önünden sokaklarda vardı bir hareketlilik, muavin "Savaş mı oluyor, yahu?" derken, "Esas iki saat sonra ya savaş ya bayram olacak" dediğimde şaşkın şaşkın bakmıştı, ben de uzun uzun anlatmadım, anlamazdı da Göztepe'nin maçı kazanması gerektiğini, onun da yetmeyip Akhisar'ın galip gelmesini bekleyeceklerini... Kendim Ahmet Cömert'teydi ama aklım Tepecik'te kalmıştı, "ıssız kuytu köşelerden" dönmesi gerekti Göztepe layik olduğu yere... Evet, 175 kişilik yere bine yakın taraftar gitmişti, girememiş içeri, tarlada maç izlemişlerdi elde biralarla, Tepecik halkının şaşkın başkışları altında... Ve kalp hastaları için tavsiye edilmeyen bir 90+6 dakika yaşanmış orada. 2-0 öne geçen Göztepe 2-2de bocalamış, sonra gene 3-2 öne geçip, Akhisar'ın gol haberiyle sevinirken, Tepecik 3-3'e getirmiş skoru 80. dakikada, duracakken kalpler, başlayacakken küfürler sarı-kırmızılılar 85'te Adem'le öne geçmişler ve bir asır gibi geçen 11 dakika... Oturulsa roman yazılacak 11 dakika... ve Akhisar'ın ikinci golü rahatlatırken az da olsa deplasmancıları, Zafer Koçbay'ın son düdüğü başlatıyordu kutlamaları... Dönüş yolunda stadın önünden geçerken etraf bomboştu ama o sessizliğin nedeni deplasman takımının 3 puanı alıp, memleketlerindeki kutlamaya yol almış olmalarıydı... Ve şu an İstanbul'da başlayan kutlamalar İzmir'de son hız devam ediyordur, Emel'in bir şarkısı vardı İstanbul'la ilgili, biraz değiştirelim biz de :
"Ah şimdi İzmir'de olmak vardı anasını satayım"