Kaledeki Yalnızlık

Futbol edebiyatına dair ne kitap çıkarsa almaya, ne film varsa arşive katmaya, ne marş varsa bulmayı kendine vazife edinmiş bir "futbol romantiği" olarak, Volga Sorgu'nun yönetmenliğini yaptığı "Kaledeki Yalnızlık" filmini seyirciyle buluşmasından 6 ay sonra izlemiş olmam büyük ayıp, başta bunu kabul ederek başlamak istedim yazıya... Memlekette şike gözaltılarının başladığı günlere denk gelen vizyona giriş tarihi, konusuyla ilişkilendirildiğinde oldukça manidardı lakin adliye kapılarında bekleyen gazeteci ve televizyoncular "o yoğunluktan " sinema salonlarına uğrayamadı demek. Peki, onlar görmezlikten geldi bu filmi, futbol sahalarını dolduran izleyiciler, neden "seyirci" kaldı futbolun sinemasına... O da memleket gerçeği işte: kaç Fenerbahçe'li İslam Çupi'nin kitaplarını bulunduruyor evinde, kaç Galatasaray'lı "Eski Açık Sarı Desene"'yi seyretti, kaç futbolsever Eduardo Galeano ismini tanıyor? Volga Sorgu, Uruguay'lı yazarın "Gölgede ve Güneşte Futbol"unu okumuş ve bizim gibi etkilenmiş olacak ki, kalecinin yalnızlığını sinema perdesine yansıtmak üzere geçmiş kameranın arkasına ve "motor" diye başlama düdüğünü çalmış. Kadroda pek yabana atılacak değil: "Dar Alanda Kısa Paslaşmalar"'ın kalecisi Erkan Can burada kulüp başkanı görevinde, Almancı teyze rolünde Özlem Tekin, lunaparkçı ve bahis meraklısı Menderes Samancılar ve eşi Nur Sürer, kaleci Nurettin'i canlandıran Numan Çakır ve futbolcu Ümit Karan...
Almancı kimliğinden dolayı Ümit Karan filme dahil edilmiş olabilir lakin, Beşiktaş taraftarı olan ve oğluna Feyyaz ismini koyan kaleci Nurettin'in, tanışmak isteyeceği kişi Feyyaz Uçar en mantıklı cevapken, o olmasa bile Sarı Fırtına Metin yahut Sergen Yalçın rol alabilirdi pek ala...

Kısaca konuya girecek olursak, ikinci lige transfer olacağı günlerde, kendisine hediye edilen arabayla geçirdiği trafik kazası sonrası eşini kaybeden kaleci Nurettin, oğlunu futboldan kazandığı para ile yetiştirmiş lakin yaşının ilerlemesiyle birlikte eski çevikliği azalınca, yıllarca formasını giydiği amatör takımın "yuhalanan" oyuncusu olmuştur. Yönetmen Volga Sorgu, daha filmin başında bunu çarpıcı bir şekilde dile getirmesini de bilmiş 8-0 biten maçın sonundaki taraftar tepkisini kayda alırken : "Biz saydık Nurettin, hesapta yanlış yok" Toprak sahalardaki yalnızlığı, günlük yaşantısında da devam eden ve oğluyla frekansları tutmayan Nurettin'in hayatı, eşinin kardeşi Zenoş'un Almanya'dan Türkiye'ye gelmesiyle değişir. Baba oğul arasında gün be gün kopmaya doğru giden ilişkiyi teyze onaracak ve Nurettin uzun bir aradan sonra gülecektir. Ama Albert Camus'nun da belirttiği gibi "top hiç bir zaman beklediği köşeden gelmeyecek", yıllardır kalesini koruduğu takıma başkan halı sahadan beğendiği Lagos'lu siyahi bir kaleci transfer edecek ve Nurettin'i kulübeye çekecektir. Futbolu bırakmaya karar veren tecrübeli file bekçisi oğlunun "saha dışı oyunlarıyla" son bir maç oynama şansı bulacaktır ama orada yönetmen o kritik soruyu sormadan edemez : Beş parasız bir hayat ve kazanılan bir maç mı, 15 milyar ve yenilecek bir kaç gol mu?
Kalecinin lanetini anlatırken, "onun bastığı yerde bir daha çim çıkmadığı söylenir" der Galeano, bizim kalecimiz de yalnızlığını kale direği yanında büyüttüğü bir tutam yeşil çimenle paylaşırken, Volga Sorgu, Uruguay'lı yazarın "O gol atmaz, onun varoluş nedeni gol atılmasını engellemektir" düsturunu taca çıkarıp, Nurettin'e  maçı kazandıran golü attırır. Ve sonrası amatör sahalarda sık sık rastladığımız olaylar, seyirci sahada, futbolcu ve hakem can derdinde...
Amerikan seyircisi mutlu sonları sevedursun, bizim yönetmen de "Kaledeki Yalnızlk"ı bize özgür bir sonla bitiriverir... Nasıl mı? Seyredeniz efendim...