Yıl 2006... Aylardan Nisan, günlerden Cumartesi, saat 21 cıvarındayken Fenerbahçeliler, Galatasaray'yı Kadıkoy'de 4-0 yenmeyi bayram havasında kutlarken, bir karar vermiştik ev arkadaşımla: Madem Galatasaraylıyız ve en kötü günlerden biri bugünse, takıma sonuna kadar sahip çıkacağız. Ligin bitmesine dört hafta kala Fenerbahçe'den 3 puan öndeyken, kaybedilen derbi sonrası puanlar eşitlenmiş, hatta Fenerbahçe averajla öne bile geçmişti. Galatasaray, Ali Sami Yen'de Ankaraspor ile oynayacaktı, derbi kaybedilmiş, fark yenilmiş, takıma, hocasına, topçusuna demedik laf bırakmayan "iyi gün taraftarı" gelmeyecekti ya maça, sıra bizdeydi, bu sezon pek maça gidememiştik ama artık ne pahasına olursa olsun içerdeki maçlarda yerimizi alacaktık. Ankaraspor maçındaydık, biz kazandık, Fenerbahçe de Trabzon deplasmanında kazandı... Sonrasında, Fenerbahçe kendi taraftarı önünde Kayseri Erciyesspor'u güle oynaya yendi de, Galatasaray, Beşiktaş deplasmanında uzun yıllar unutulmayacak Hasan Kabze golleriyle 3 puan alıp yarışı son haftaya taşıdı... Son hafta... Averajla lider olan Fenerbahçe, deplasmanda son sıralardaki Denizlispor ile şampiyonluk maçına çıkarken, Galatasaray, Kayserispor'u konuk edecekti. Maç günü geldi çattı, neşeyle ve umutla koştuk Ali Sami Yen sokağa, Meşale'nin orada takıldık, Carrefoursa'nın önünde içtik biralarımızı da maça büyük bir ümitle girdik. Biz golleri attık, işimizi bitirdik de, aklımız Denizli'deydi... Kimi küfrederek, kimi tırnaklarını kemirerek, kimi dua ederek, kimisi kendince totem yaparak geçirdiği 16 dakika sonrası şampiyon olmuştuk ya... O gece, sesimiz çıktığı kadar haykırdık: İyi ki varsın Galatasaray, iyi ki varsın...
Ne demişti Hagi, "Galatasaray'ın adının olduğu yerde umut vardır"...
Destekleyelim takımı ki Mayıs'ta sokakta tura çıkmaya yüzümüz olsun...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder